THE SILVER CITY

De Silver Aesthetic is een term uit de jaren zeventig, het wordt gebruikt om de manier te beschrijven waarop modernistische gebouwen opgaan in een historische achtergrond. Zilver verwijst niet alleen naar het type materialen dat werd gebruikt zoals glas, staal en beton, maar is ook een verwijzing naar een globale en uniforme trend in architectuur. In Japan werd de Silver Aesthetic van een conceptuele inhoud voorzien. Toyo Ito en Itsuko Hasegawa noemden het de 'poëzie van bijna niets', ze zagen de nieuwe architectuur als symbool voor de leegte. Ze waren opzoek naar een nieuwe culturele harmonie, waar koude industriële materialen een achtergrond konden produceren voor modern stadsleven.

De Silver Aesthetic heeft op vele plekken zijn wortels verloren, het is een excuus geworden voor modernistische gebouwen zonder acht te slaan op de historische en nationale context. Marc Augé refereert naar deze plekken als non-places, plekken die niet gedefinieerd worden door historie, identiteit en andere relaties. Is het nog steeds mogelijk om tot een plek te behoren? Hoe bewegen we ons door het private landschap dat langzamerhand onze stedelijke realiteit is geworden?

Het project van Tanja Engelberts bestaat uit foto’s van het landschap, de mensen, maar ook uit beelden van schaalmodellen. Hoe verhouden deze toekomstmodellen zich met de werkelijkheid? The Silver City is een zoektocht door het stedelijke landschap naar verwondering, verbeelding en toevallige ontmoetingen.

Tanja Engelberts (1987, Deventer) heeft haar bachelor in sculptuur behaald aan de AKI ArtEZ in Enschede. Tijdens haar bachelor studeerde ze een half jaar aan Toyo institute for art and design te Tokyo. Momenteel woont en studeert Engelberts in Londen, waar ze bezig is met een master in Fine art aan Chelsea college of art and design.

THE SILVER CITY

Der Begriff der Silver Aesthetic stammt aus den siebziger Jahren und beschreibt die Art und Weise in der sich modernistische Gebäude vor einem historischen Hintergrund gleichsam verlieren. Silber verweist dabei nicht nur auf die verwendeten Materialien wie Glas, Stahl und Beton, sondern auch auf einen globalen und uniformen Trend in der Architektur. In Japan wurde die Silver Aestetic mit konzeptionellen Inhalt gefüllt. Toyo Ito und Itsuko Hasegawa nannten sie die "Poesie des beinahe Nichts", sie sahen die neue Architektur als Symbol für die Leere. Sie waren auf der Suche nach einer neuen kulturellen Harmonie, in der kalte industrielle Materialien den Hintergrund für ein modernes Stadtleben bildeten.

Mittlerweile hat die Silver Aesthetic an vielen Stellen den Bezug zu ihren Wurzeln verloren und ist nur noch eine leere Floskel für modernistische Gebäude, ohne Berücksichtigung des historischen oder nationalen Kontextes. Marc Augé beschreibt diese Orte als Non-Places, die nicht durch die Geschichte, Identität oder andere Beziehungen definiert werden. Ist es noch möglich, zu einem Ort zu gehören? Wie bewegen wir uns durch die private Landschaft, die nach und nach unsere urbane Wirklichkeit geworden ist?

Das Projekt von Tanja Engelberts besteht aus Fotos von Landschaften, von Menschen, aber auch von maßstäblichen Modellen. Welchen Bezug haben diese Zukunftsmodelle zur Wirklichkeit? The Silver City ist eine Suche durch die urbane Landschaft nach Verwunderung, Phantasie und zufälligen Begegnungen.

Tanja Engelberts (1987, Deventer) hat ihren Bachelor-Abschluss an der AKI ArtEZ in Enschede gemacht. Während ihres Studiums war sie für ein halbes Jahr am Toyo Institute for Art and Design in Tokyo. Momentan wohnt Engelberts in London, wo sie am Chelsea College of Art and Design den Master-Studiengang Fine Art absolviert.